Onbegonnen begin

het valt mij zwaar

je bent onmogelijk te weren

zelfs al probeer ik met alle macht

jouw impact te negeren
 

gister was je tamelijk kalm

vandaag ben je als een wilde storm

jouw woeste windvlagen

geven de dag een grillige vorm 
 

ik mag dit niet zeggen

maar wat je met mij doet

jij rooft het elke keer weer weg

dat broze sprankje moed 
 

het is moeilijk

van jou te kunnen winnen

nu schrijf ik van mij af

omdat ik toch ergens moet beginnen

Ga je mee

ik vind het fijn als je mee gaat

maar dat kan enkel

als je mijn taal verstaat 
 

we gaan ver hier vandaan

het moment is daar

tijd om eindelijk weg te gaan 
 

het maakt niet uit waarheen

zolang je mee komt

beter dan ik helemaal alleen 
 

zodra we zijn aangekomen

zal alles worden

zoals in onze mooiste dromen 
 

en wat vind je van mijn plan

hoezo belachelijk

ach jij snapt er gewoon niks van 
 

nou dan blijf jij toch lekker hier

wat zeg je daar

danke jij ook veel plezier

Geen kant op

de zon ging onder

niets dan regen

met veel gedonder
 

ik wilde schuilen

zocht naar dekking

begon te huilen
 

 waar ik ook ging

overal donderslucht

die boven mij hing
 

ik moest gaan

zo ver mogelijk

hier vandaan
 

geen kant kon ik op

omdat ik vast zit

aan mijn eigen kop

Rondje door de stad

een rondje door de stad

ik ging en keek

naar alles wat ik daar zag

mensen in korte broek

gepraat met af en toe gelach 
 

een rondje door de stad

ik ging en keek

omdat ik even wilde geloven

dat wij met ons allen

vrijheid niet laten wegroven 
 

een rondje door de stad

ik ging en keek

wat deed het mij een zeer

leven in deze illusie

waarom kan ik dit niet meer 
 

een rondje door de stad

ik ging en keek

naar het zonnetje daarboven

toch leken de lichtstralen

mij iets van hoop te beloven 
 

een rondje door de stad

ik ging en keek

weer in mijn hoofd naar binnen

waar het donker was

zou ik dit ooit nog overwinnen 
 

die vraag bleef

het wordt daarom tijd

dat ik mezelf een nieuwe kans geef

Over vredige velden

over

prachtige vredige

weidse velden

bossen

kleurrijke bloemen

bergen

zeeën en meren

zou ik zweven

als de natuur mij

vleugeltjes

had gegeven

Mijn jurkje

ik trok mijn zomerjurkje aan

wetende dat het ook nu

gegarandeerd fout zou gaan

de jurk heb ik al een poos

bij vlagen waait hij op

en toont dan bijna mijn d...

ditmaal was ik er op tijd bij

mooi niet dat iemand

iets te veel mag zien van mij 

De ontkenning

durf je stil te staan

bij wat jou is aangedaan

of ga je maar door

voor altijd ontkennen

hoe jij jezelf verloor

blijkbaar is dat normaal

niemand zit te wachten

op jouw verhaal

zo werd het je geleerd

het doet overtuigen

ik ben verkeerd

de verdrongen waarheid

die nooit bevrijd

Wakker

ik ga kijken of je al wakker bent

sluip de slaapkamer in

het is meteen duidelijk

in opstaan

heb jij nog helemaal geen zin

jouw verfrommelde gezicht

vergezeld door het zonnetje

dat door een kier in het gordijn

de ruimte verlicht

een ontroerend geheel

met mijn hand reik ik naar je

maar trek hem terug

je zou schrikken als ik je streel

ik wil je niet wakker maken

vredig als je daar ligt

stilletjes spring ik van het bed

loop op mijn tenen weg

de deur maak ik zachtjes dicht

Sorry...

ik weet je bent moe

maar hou vol

ook al word je triest

in dat donkere hol

blijf op je plek

helpt het als ik zeg

jij bent niet gek

hopelijk zal dit baten

of kan ik je beter

helemaal met rust laten

het is alleen

mij doet het zo zeer

jij die steeds vaker snikt

ik kan niet meer

een ding wil ik nog kwijt

dat ook jouw omgeving

hieronder lijdt

nee je hoeft niet te zeggen

hoezeer het je spijt

het is niet jouw schuld

ik snap dat het opraakt

geduld

Voelen

sla je armen om mij heen

zodat ik kan voelen

ik ben niet alleen

het gebeurt maar al te vaak

dan vergeet ik even

alle dierbaren aan mijn zijde

die mij liefde geven

steeds zoek ik bewijzen

dat zij er nog zijn

en mij nooit af zullen wijzen

ik weet niet waar vandaan

de angst gekomen is

om helemaal alleen te staan

maar als ik naar die lieve mensen

rondom mij kijk

besef ik gauw genoeg weer

wat ben ik toch eigenlijk rijk

Verloren kracht

zwijgen 
om niet te worden

veracht
wonden die willen worden
verzacht

berooft van alle

kracht

iedereen lijkt wel
verdacht

het leven dat daar ergens

wacht

ve(e)rkracht

Van mij!

zie je deze mond

zie je deze benen

zie je deze kont

het is eigendom

van mij

dat wil zeggen

afblijven jij

Mijn sprookjeswereld

zo nu en dan word ik wakker

in deze lange slaap

en zie hoe ik mij

aan een sprookjeswereld vergaap

misschien wil ik wel blijven dromen

om aan de werkelijkheid

te ontkomen

Meerdere wegen

gisteravond was het weer zo ver

ik dacht

het gaat niet meer

laat mij verdwijnen in de nacht

morgen kan onmogelijk beter zijn

ik stort geleidelijk aan

dieper in dit ravijn

toen ben ik gaan slapen

zo moe dat ik ze amper kon tellen

al die schapen

ik vertrok naar mijn dromen

even geen gepieker

hoe hier uit te komen

vanochtend ontwaakt

beseffend dat de rust

mij niet beter heeft gemaakt

nu schrijf ik dit gedicht

zoekend naar antwoorden

waarom blijf ik zo ontwricht

ik sta stil

iets doet mij geloven

dat ik niet meer verder wil

hier vecht ik tegen

omdat mijn wijze kant zegt

er zijn nog volop andere wegen

ik weet

ze liggen ergens voor mij klaar

het kost alleen veel moeite

om uit te vinden waar

Vaarwel

waarom doe je dit

is het nodig

dat je zo bovenop mij zit

herpak jouw eigen leven

ik kan je

niks terug geven

zelfs al kon ik dit wel

het gebeurt niet

rinkelt er bij jou geen bel

ergens vanbinnen

die aangeeft dat ik

je nooit ga beminnen

zet mij uit je hoofd

dat gaat lukken

zodra je in jezelf gelooft

vaarwel mijn vriend

ik vind dat je

een eigen leven verdiend

het ga je goed

hou vol

met wat je ook doet

behalve met mij

er is zal en was

geen wij

Allemaal op een kluit

ach weet ik veel

het grijpt me soms

zo naar de keel

ik wil best

maar er is iets

dat het verpest

ik word verslagen

ze blijven komen

van die dagen

dan wil ik niets

verzet mijn zinnen

pak mijn fiets

knijp er tussenuit

zie de mensen

allen op een kluit

ik rijd weer terug

naar huis

en het liefst vlug

ik snap dit wel

die buitenwereld

gaat me echt te snel

Omdat het kan

soms moet je

knopen doorhakken

om niet nog verder

naar beneden te zakken

soms moet je

lastige keuzes maken

zodat je de kans krijgt

uit je web te geraken

soms moet je

doe je niks

blijf dan maar gewoon

eigenwijs doorgaan

met het oude patroon

soms moet je

omdat anderen

het niet voor je doen

alleen jij kunt veranderen

soms moet je

grenzen bewaken

anders zul je steeds meer

van jezelf verwijderd raken

soms moet je

dus kom op nu

laat jezelf versteld staan

dan kun je straks eindelijk

weer verder gaan