Houvast

als ik ’s ochtends opsta

bedenk ik steevast

waar ik ergens heen ga

wat maakt alles de moeite waard

verkeer ik in duisternis

of is het zojuist opgeklaard

ik kijk naar de opkomende zon

die elke dag weer opduikt

hoe goed of slecht het ook begon

deze dagelijkse mooie dingen

hebben het vermogen

om mij vrolijk toe te zingen

hieruit kan ik houvast halen

zodoende voorkom ik

dat ik te ver af zal dwalen

ik heb om me heen leren kijken

al doende ontdekte ik

vaak hoef ik niet eens ver te reiken

In eigen hand

Zomaar word ik door jou beet gepakt

Ondanks mijn hevige verzet

Voel ik hoe jij bij mij naar binnen hakt

Vele jaren zijn inmiddels verstreken

Maar de herinnering maakt

Dat ik nog steeds in stukjes kan breken

Besef je eigenlijk wat je hebt gedaan

En als je in de spiegel kijkt

Kijk je jezelf dan nog gewoon recht aan

Weet je wat ik in de spiegel spot

Allemaal losse stukjes

Waarvan sommigen voorgoed kapot

Maar ik weiger jou de kracht te geven

Om mij te blijven beheersen

Dat is niet hoe ik verder wil leven

Daarom neem ik het heft in eigen hand

In vrijheid wil ik bestaan

Jij kijkt slechts toe vanaf de kant

Lief

mag ik jou eens wat vragen

waarom ben jij zo lief

ik vraag dit niet om je uit te dagen

ook wil ik je niet verlegen maken

enkel wil ik laten zien

hoezeer je mij steeds weet te raken

het is gewoon dat ik je heerlijk vind

iets aan jou verschijning

doet mij soms denken aan een kind

neem bijvoorbeeld jouw lieve lach

als ik die aanschouw

wens ik dat ik je liefdevol strelen mag

zoals een kind om in te bijten kan zijn

wil ik dat bij jou ook doen

zelfs al ben je allesbehalve klein

mag ik jou daarom nog iets vragen

zou ik je een keertje

met mijn liefheid mogen plagen

Los

vanaf nu doe ik het op mijn manier

ik leef alleen nog voor mijn eigen plezier

praat niet tegen mij over hoe het allemaal hoort

het is juist dat oeverloze gelul wat mij zo stoort

alleen ikzelf bepaal mijn regels en gedrag

ik wil datgene doen wat zogenaamd niet mag

mijn enige doel is om mezelf de baas te blijven

geen gehannes meer met allerlei keurslijven

voortaan ga ik lekker tegen de draad in

alles wordt straks geheel naar mijn zin

zal ik eens verklappen waarom ik dat kan

omdat niemand mij weerhoudt hiervan

het is tijd om aan mezelf te laten zien

dat ik echt het leven kan leiden dat ik verdien

mijn fantasieën zijn nauwelijks te temmen

daarom weiger ik deze nog langer te remmen

ik ben altijd al een dromer geweest

nu wil het los dat inwendige beest

Geen zin

ik heb geen zin om op te staan

de hele wereld

mag aan mij voorbij gaan

ik heb de puf niet meer

of de motivatie

dat ik elke dag iets bij leer

ik wil me graag verstoppen

vluchten voor alles

wat ik nooit kon verkroppen

ik heb simpelweg geen zin

misschien later weer

maar nu stik ik er even in

In extase

de adrenaline giert door mijn hele lijf

ik barst van de energie en hoop

dat ik nog lang in deze toestand blijf

laat mij alsjeblieft niet weer opnieuw vallen

ik wil zo graag bruisend en stralend

in deze extase door het leven heen knallen

waar was ik de afgelopen tijd gebleven

niemand die mij kon zeggen

kom op want deze fase duurt maar even

als ik geweten had dit gaat echt voorbij

was al die pijn niet nodig geweest

van dat bedrieglijk monster binnen in mij

ik ga nu volop genieten van dit gevoel

het kan straks weer voorbij zijn

dat is wat ik met mijn woorden bedoel

het gaat me lukken deze keer

ik ben enorm sterk

de bewijzen zijn er steeds weer

Redding

ik vond jou spartelend aan de waterkant

je lijfje drijfnat en uitgeput

ik pakte jou op en nam je in mijn hand

ik blies mijn warme adem over jou heen

je wapperde met jouw vleugeltjes

de ontroering ging door merg en been

ik zwom met jou naar de rand

je leek op een engeltje

zo lieflijk teder en transparant

ik zette jou neer ergens bij een plantje

je moest nu weer alleen verder

de weide wereld in zonder mijn handje

Zo dichtbij

ik stond dichterbij je dan ooit

zachtjes zei ik tegen mezelf

zorg dat je deze kans niet vergooid

ik keek je eens recht aan

je huiverde toen ik zei

alsjeblieft blijf even staan

ik voelde mijn benen trillen

toen mijn lippen spraken

weet je wat ik nu zou willen

ik raakte daarna alle controle kwijt

maar het was goed zo

want ik heb nog steeds geen spijt

Welterusten

Ik ga slapen. Want ik lig te gapen. 
Hoezo vroeg? Ik heb nog een leven voor de boeg.
Ik heb het hier voor vandaag gehad. Liever ga ik in mijn dromen ver weg op pad. 
Het nare eraan. Is dat ik ook weer op moet staan. 
Terwijl het in mijn droom net zo gezellig was. Word ik steevast wakker voor een plas. 
Dan komen mijn duivelse hersenen weer tot leven. En moet ik vechten om ze niet hun zin te geven.
Weet je hoe dat is? Dat zal ik even zeggen bepaald geen kattenpis!
Hoezo wat een onnozel gezeur? Ik heb gewoon een knuthumeur.
Mag het even. Ik worstel me al 36 jaar door dit leven.
Nee hier is niets aan gelogen. Alle gedichtjes worden altijd moeiteloos uit mijn duim gezogen.
Het kan zijn dat de waarheid ergens in het midden ligt. Maar doorgaans is het zo dat ik recht uit het hart dicht.
Ik weet het zodanig open uit te spreken. Zodat ik zelfs de beste poëzie kan doen verbleken.
Dat kan ook niet iedereen. En al sta ik daarin best alleen.
Ik hoef niet zo nodig mee met de rest. Liever doe ik in mijn unieke eentje mijn best.
We bezitten allemaal mooie eigenschappen. Soms mogen we best voor onszelf klappen.
Ieder zijn eigen capaciteiten en gaven. Zolang jij je in dit leven maar kunt handhaven.
Als het dan even niet meer gaat. Maak dan een welterusten gedichtje waarmee je alle negativiteit verslaat.
Dat getuigt pas van kracht. Daarin vind je hernieuwde pracht.
Daarom welterusten. Dat jullie maar vredig mogen rusten!

Bestaanspijn

het kost moeite om in de spiegel te kijken

ik besta uit broze brokstukjes

liever zou ik mezelf blijven ontwijken

ik ben bang voor wat ik te zien krijg

als ik de confrontatie aanga

voordat ik de brokstukjes aan elkaar rijg

ik kan het niet meer verdragen

het duiveltje daarbinnen

dat mij altijd onverwacht uit kan dagen

ik ben de energie kwijt geraakt

om de brokstukjes te lijmen

er is niets dat mij voldoende gelukkig maakt

hoe moet ik in hemelsnaam zijn

als ik steeds heen en weer word geslingerd

tussen oplevingen en bestaanspijn

de oplevingen zijn waarvoor ik het doe

maar langzamerhand

word ik nu wel heel erg moe

ik denk dat ik het dadelijk nog eens probeer

het enige wat helpt ben ikzelf

keer op keer op keer op keer op keer

Zenuwslopend

Zenuwen gieren door mijn lijf

Ik kan amper genieten

Omdat ik in gedachten afdrijf

vandaag is de grote dag

het is zo zwaar

waardoor ik amper lach

nerveus wacht ik op de stoel

mijn maag keert om

zodra ik de handen voel

het duurt een eeuwigheid

voor de stem

mij eindelijk bevrijdt

ziet er allemaal prima uit

ik ben zo blij

dat ik een deuntje fluit

altijd zalig als mijn smoel

weer is verlost

uit die verdomde tandartsstoel

Wanneer je daar bent

wanneer je gedachten niet meer kunt temmen

zelfs de kleine dagelijkse dingetjes

kunnen deze niet afremmen

wanneer je hoofd bijna lijkt te exploderen

je steeds meer overtuigd raakt

ik zal het nooit leren

wanneer je denkt alles te hebben gegeven

de dwingerige vraag blijft komen

wil ik nog leven

wanneer je uiteindelijk op dat punt beland

het allerlaatste sprankje hoop

glijdt uit je hand

wanneer je zo gigantisch in jezelf vastzit

durf er dan alsnog op te vertrouwen

ik kom er wel met mijn pit