De knuffel

gebroken

nee

kapot

finaal klote

geestelijk

verrot

hij 

komt

een knuffel

geven

wekt mij

opnieuw tot

leven

Trekken en duwen

soms trok ze

het niet meer

en duwde dan

voorlopig weer

Hoofd vol timmermannetjes

in mijn hersenen

nog steeds

getimmer

laveloos weekend

doen we

nimmer

Verstoppertje

soms ben ik zo bang

dan wil ik mij

voorgoed verstoppen

achter het behang

Blijven lopen

ik zag geen weg meer

maar ik liep

en ik liep

er was geen weg meer

maar ik liep

en ik liep

totdat de weg

zichzelf schiep

Vertrouwen

onwetendheid

waarop je tracht

te bouwen

onzekere hoop

in monsterlijke

klauwen

deze oerkracht

genaamd

vertrouwen

Sterk verlangen

een sterk

verlangen

naar de dag

waarop de zon

weer volop

schijnen mag

waar geen

ziektes bestaan

levens 

die rustig 

verder gaan

Achter de brug

ze vindt zichzelf

nooit terug

verdwenen als ze is

verwatert

achter de brug

Daar ben je

ze zuchtte

waar ben ik

toch gebleven

en toen vond ze

zichzelf midden

in het leven