Ziektevrees

moe in mijn lijf

en de kop

wat ik ook doe

het houdt

niet op

een stemmetje

komt steeds weer

fluisterend

het is echt mis

dit keer

dan denk ik

aan alle mensen

die sterven

terwijl ze

leven wensen

het zijn de

spoken

die ongemerkt

bij me naar binnen

zijn gedoken

Gekneed

ik wil vaak

niet meer op staan

dan wens ik dat het leven

aan mij voorbij zal gaan

ik vind er bij nader inzien

gewoon niet zo heel veel aan

en het gesleutel aan mij

is als kneden

in verharde klei

Langs de waterkant

we wandelen samen

hand in hand

over het weggetje

langs de waterkant

lange tijd zag ik

alleen het grauwe water

dat er een weg was

ontdekte ik pas later

het is dan wel

bezaaid met stenen

ik heb nog altijd

mijn sterke lopersbenen

Een zonnig begin

in mijn korte broek

wandelend door het bos

terwijl ik naar kastanjes zoek

blaadjes dwarrelend van bomen

een pril voorteken

van wat er gaat komen

avonden vallen steeds vroeger in

maar de echte herfst

moeder natuur heeft nog even geen zin

starend naar de zon

met mijn gebruinde gezicht

een mooi seizoen dat zomers begon

Wakker worden met jou

je vinger

volgde liefdevol

de lijnen

van mijn kaak

kin

naar boven

langs mijn slapen

neus

via mijn lippen

hoe kun je toch

zoveel houden

van mij

                        is wat ik zachtjes

in mezelf

zei

Maneschijn

vanochtend

zag ik de maan

als lichtje in donkere luchten

aan de horizon staan 

vol kraters en bergen

de geschiedenis

die veel van jou deed vergen

toch sta je nog altijd daar

in oneindige ruimte

is jouw bestaan nooit klaar

ik bedacht dat jij zonder krater

minder mooi zou zijn

het toen en later

siert je

klein lijkend groots

maantje

Wachten

als wachten

zijn eindpunt nadert

loopt spanning op

gedachten die snakken

naar een verlos me knop

Genot om naar te kijken

soms heb ik van die momentjes

waarop ik intens genieten kan van jou

puur door te zien hoe jij geniet

er is niets waarnaar ik liever kijken zou

Stemmingswisselingen

ik wil gewoon

en alleen maar

dat het is
 grijpbaar 

vast te pakken

waarom moet het

altijd weer knakken

het is deze pijn

die van mijn eigen

onbegrepen zijn

Oude patroon

en uiteindelijk vind ik mij

dan toch steeds terug

op die oude (on)vertrouwde

doodlopende brug

Waar zijn we mee bezig

nieuwsgierig als ik ben

kijk ik bij anderen naar binnen

lopend door de straat

wat voeren mensen zoal uit

een vraag die door me heen gaat

ik zie ze voornamelijk

achter beeldschermen zitten

of languit op de bank

een beetje pitten

toch lijkt in dat plaatje

iets niet te kloppen

alsof er geen gedachten zijn

in die vredige koppen

ik voel jaloersheid

omdat die innerlijke rust

iets is wat ik benijd

maar als ik eerlijk ben

geloof ik er geen mieter van

niemand is volledig zen

hoe dan ook

het is weer zondag

dag waarop niets moet

en alles mag

het klinkt zo zaligmakend

al zie ik weinigen met een lach

Allemaal verstrooid

doe toch eens

niet zo belachelijk

ontwijkend

of afstandelijk

als iemand

het moeilijk heeft

net of jij

zo makkelijk leeft

we hebben allemaal

een verstrooide kop

alleen los jij dat

blijkbaar anders op

geef op zijn minst

jouw raad

daar is de ander

meer mee gebaat