Samen zijn

ik werp een blik opzij

deze vroege ochtend

en daar ben jij

wat is er fijner dan dit

jouw lichaam

dat het mijne verhit

ik kruip tegen je aan

over mijn wang

een vreugde traan

jouw armen om mij heen

het voelt zo veilig

samen zijn we niet alleen

Muisje

vanochtend ontwaakt

de nacht heeft van mij

een muisje gemaakt

vanonder de deken

smeek ik

haal die angst uit mij

in hemelsnaam
laat mij weer vrij

Vooruit

men zegt het gaat voorbij

mijn hoofd zegt

dat geldt niet voor mij

je komt er weer bovenop

nee wil ik schreeuwen

alsjeblieft stop

hoe kan ik geloven

als mijn gedachten zeggen

dit kom je nooit te boven

men snapt niet

dat met de levenslust

ook hoop mij verliet

mijn tranen maken loom

waarom vertelt dan niemand

het is maar een nare droom

ik ben verstrikt geraakt

ongewild werd van mij

deze schim gemaakt

al zie ik geen weg hieruit

mijn benen blijven gaan

want ik moet vooruit

hoop is niet af te dwingen

daarom put ik kracht
uit de kleinste dingen

Leven in een zieke wereld

ze beweren dat ik momenteel ziek ben

want het hoort niet

dat ik angstvallig voor de wereld weg ren

ik word geacht normaal te doen

om opgewekt te zijn net zoals de rest

weer worden zoals toen

wat men daarin helaas compleet vergeet

het probleem zit niet alleen in mij

maar meer nog in het algehele wereldleed

vaak heb ik gedacht

vooral zo te moeten willen zijn

zoals men het verwacht

dit heb ik best een poosje geprobeerd

inmiddels is mij duidelijk

ik ben die schone schijn nu echt verleerd

nee het is niet zozeer ik

in deze wereld gaat het gewoon verkeerd

Niet te redden

we lopen samen door het bos

eerst hand in hand

maar jij laat zomaar los

ik wil je hand terugnemen

jij weigert en zegt

meisje stop met mij te claimen

het voelt als een klap

ik kan je niet redden zeg je

en je vraagt of ik dat snap

een traan rolt over mijn wang

jawel snotter ik

dat weet ik al heel lang

ik ben alleen

zo ontzettend bang

Ongrijpbaar

er was

heel even

heel pril

een sprankje

van een lichtje

van een hoopje

dat sterkte

dat scheen

ik voelde

heel even

heel pril

een sprankje

van een lichtje

van een hoopje

dat sterkte

dat scheen

ik greep

maar het

verdween

Engeltje op mijn schouder

engeltje op mijn schouder
je trekt mij door diepe dalen
fluisterend in mijn oor
ik ga jou hier doorheen halen 
zelfs al denk ik op te geven
dan roep jij mij een halt toe
lieverd wacht nou even

dit is wie jij geworden bent
het hoort bij jouw leven
hoe zwaar het soms ook zal zijn
je hoeft niet te luisteren
naar dat grimmig stukje brein

kijk naar wat eruit te halen valt
kom dan geef ik je de kracht
waarmee jij weer je vuisten balt
laat het komen en gaan
zolang ik op jouw schouder waak
kun je altijd van mij op aan

Overweldigend

wakker worden

onder een zwarte deken

die met haar zware kracht

het levenslicht doet verbleken

ik duw haar niet meer opzij

machtig en overweldigd

legt ze haar schaduw over mij

toch kan ik het niet laten

mijzelf af te vragen

gaat het ditmaal ook over

of slijt ik zo mijn levensdagen

ik sta op en doe mijn ding

het blijft vooral heel stil

nu ik al maanden niet meer zing

buiten schijnt de zon

haar kracht beroert mij niet

er is alleen dat drukkende gevoel

van onverklaarbaar groot verdriet

mijn vechtlust laat ik gaan

ik spreek mezelf toe

ook dit kun jij wel aan

Fragiel

vogeltje

fragiel en bang

roerloos

zonder zang

jouw vleugeltjes

waarom

hangen ze al tijden

krom

je kunt vliegen

toch ga je niet

liever zwelg je verder

in verdriet

vanuit jouw stekje

kijk je toe

met gesloten oogjes

je bent zo moe

zeg me

kan ik iets geven

zodat je weer durft
te leven

Waarvoor

Kan het zijn

dat je op een dag klaar bent

omdat je niet langer kunt toezien

hoe je jezelf voorbij rent

en als die dag gekomen is

je bijna alles hebt geprobeerd

om in vrede met jezelf te leven

maar je blijkt het verleerd

ga je dan evengoed door

zonder hoop of verwachtingen

doe je het daar nog voor

Soms denk ik

Soms moet ik er aan denken

of eigenlijk best vaak de laatste tijd

ik zie voor me wie er allemaal gekomen is

zoals het verdriet door de ruimte heen snijdt

ontroerende muziek die door de zaal galmt

met op de achtergrond een hoop gesnik

dan een woordje aan de jongedame in de kist

die jongedame dat ben ik

Waar naartoe

Donkerte wordt het niet tijd om te gaan

je bent er al maanden aan een stuk

ik weet niet of je mij kunt verstaan

maar je vermorzelt elk sprankje geluk

Je maakt dat ik nog amper durf te geloven

zoals ik het nu zie ben ik ervan overtuigd

ik kom jou ditmaal niet meer te boven

omdat je mijn positivisme meteen verbuigt

De wijze waarop je op mijn gemoed speelt

je brengt het te geloofwaardig

hoe kan ik je in hemelsnaam omarmen

al jouw bedoelingen zijn boosaardig

Kun je mij op zijn minst vertellen

waar wil je eigenlijk naar toe

Kijk eens heel goed naar mij en zie

ik ben dit gekloot ontzettend moe

Weet je wat ik nog het ergste vind

dat kwellende schuldgevoel

Omdat de pijn ook mijn naasten belast

zonder dat ik het zo bedoel