wakker worden
onder een
zwarte deken
die met haar
zware kracht
het levenslicht
doet verbleken
ik duw haar
niet meer opzij
machtig en
overweldigd
legt ze haar
schaduw over mij
toch kan ik
het niet laten
mijzelf af
te vragen
gaat het
ditmaal ook over
of slijt ik
zo mijn levensdagen
ik sta op en
doe mijn ding
het blijft
vooral heel stil
nu ik al
maanden niet meer zing
buiten
schijnt de zon
haar kracht
beroert mij niet
er is alleen
dat drukkende gevoel
van
onverklaarbaar groot verdriet
mijn
vechtlust laat ik gaan
ik spreek mezelf toe
ook
dit kun jij wel aan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten