gisteravond was
het weer zo ver
ik dacht
het gaat
niet meer
laat mij
verdwijnen in de nacht
morgen kan onmogelijk
beter zijn
ik stort
geleidelijk aan
dieper in
dit ravijn
toen ben ik
gaan slapen
zo moe dat
ik ze amper kon tellen
al die schapen
ik vertrok
naar mijn dromen
even geen
gepieker
hoe hier uit te komen
vanochtend
ontwaakt
beseffend
dat de rust
mij niet
beter heeft gemaakt
nu schrijf
ik dit gedicht
zoekend naar antwoorden
waarom blijf
ik zo ontwricht
ik sta stil
iets doet
mij geloven
dat ik niet meer
verder wil
hier vecht
ik tegen
omdat mijn
wijze kant zegt
er zijn nog volop
andere wegen
ik weet
ze liggen ergens voor mij klaar
het kost
alleen veel moeite
om uit te vinden
waar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten