een dikke groezelige mist
sloot zich sluipenderwijs om mij heen
zonder dat ik het wist
de weken sleepten voort
zinkend in verdriet schreeuwde ik
is er iemand die mij hoort
het bleef angstvallig stil
de mist werd steeds dikker en ik voelde
dit is helemaal niet wat ik wil
ik sopte de tranenzee weg
keek eens diep binnen in mij en dacht
het is maar net hoe hoog ik de lat leg
midden in de groezeligheid zocht ik
naar de allerkleinste lichtpuntjes en merkte
de mist werd ietsje minder dik
stop met turen naar later
leef hier en nu want anders
verdwijn ik straks nog in dat gecondenseerd water
Geen opmerkingen:
Een reactie posten