Bestaanspijn

het kost moeite om in de spiegel te kijken

ik besta uit broze brokstukjes

liever zou ik mezelf blijven ontwijken

ik ben bang voor wat ik te zien krijg

als ik de confrontatie aanga

voordat ik de brokstukjes aan elkaar rijg

ik kan het niet meer verdragen

het duiveltje daarbinnen

dat mij altijd onverwacht uit kan dagen

ik ben de energie kwijt geraakt

om de brokstukjes te lijmen

er is niets dat mij voldoende gelukkig maakt

hoe moet ik in hemelsnaam zijn

als ik steeds heen en weer word geslingerd

tussen oplevingen en bestaanspijn

de oplevingen zijn waarvoor ik het doe

maar langzamerhand

word ik nu wel heel erg moe

ik denk dat ik het dadelijk nog eens probeer

het enige wat helpt ben ikzelf

keer op keer op keer op keer op keer