Welterusten

Ik ga slapen. Want ik lig te gapen. 
Hoezo vroeg? Ik heb nog een leven voor de boeg.
Ik heb het hier voor vandaag gehad. Liever ga ik in mijn dromen ver weg op pad. 
Het nare eraan. Is dat ik ook weer op moet staan. 
Terwijl het in mijn droom net zo gezellig was. Word ik steevast wakker voor een plas. 
Dan komen mijn duivelse hersenen weer tot leven. En moet ik vechten om ze niet hun zin te geven.
Weet je hoe dat is? Dat zal ik even zeggen bepaald geen kattenpis!
Hoezo wat een onnozel gezeur? Ik heb gewoon een knuthumeur.
Mag het even. Ik worstel me al 36 jaar door dit leven.
Nee hier is niets aan gelogen. Alle gedichtjes worden altijd moeiteloos uit mijn duim gezogen.
Het kan zijn dat de waarheid ergens in het midden ligt. Maar doorgaans is het zo dat ik recht uit het hart dicht.
Ik weet het zodanig open uit te spreken. Zodat ik zelfs de beste poëzie kan doen verbleken.
Dat kan ook niet iedereen. En al sta ik daarin best alleen.
Ik hoef niet zo nodig mee met de rest. Liever doe ik in mijn unieke eentje mijn best.
We bezitten allemaal mooie eigenschappen. Soms mogen we best voor onszelf klappen.
Ieder zijn eigen capaciteiten en gaven. Zolang jij je in dit leven maar kunt handhaven.
Als het dan even niet meer gaat. Maak dan een welterusten gedichtje waarmee je alle negativiteit verslaat.
Dat getuigt pas van kracht. Daarin vind je hernieuwde pracht.
Daarom welterusten. Dat jullie maar vredig mogen rusten!